Ben hiç umudumu kaybetmedim

Olur dedim.
Bilmiyorlar dedim.
Hissetmiyorlar dedim.
Yanlış anlıyorlar dedim.
Yaşıyorsam,
Yaradanıma sığınıyorsam,
O hep yeniden yaratır dedim.
Hüzün gelip konduğunda kapıma
“Kederlenme” dedim.
“Bu bahçe çok bahar gördü
Çocuk neşesi dört bucağı sardı” dedim.
“Fırtınalar elbet dinecek” dedim.
“Anlatılanlar gerçek değil,
İnsan hep aynı kalamaz
İyi, kötü, toprak ve su hep içiçedir” dedim.
Ben hiç umudumu kaybetmedim.

Her geceyi Kadir bildim,
Her geleni Hızır.
Nemalanmadım talancıklıktan,
Örneğin paraya önem vermedim.
Yıpratmadım hasetle gençliğimi,
Kimsenin malında, teninde gözüm olmadı.
Bana verilen akla, kalbe sadık kaldım.
Ve yüzünde tebessümle gelene, tebessüm
Gülle gelene, vazo,
Balatayla gelene, su verdim.
Zira sevmelerim, sevinçlerim O’nadır hep.
Ben hiç umudumu kaybetmedim.

Kızgınlığım da oldu benim
Kavgalarım da kendi kendimle.
Çokca gitmelerim de oldu benim
Dönüp gelmelerim de.
Yıldızlar döküldü saçlarımdan misal,
Gök tarlalarına dualar ektim.
Aşık da oldum örneğin
Terkedildim de
Ama ben umudumu hiç kaybetmedim.

Tutsak kaldığım da oldu benim
Mahkeme duvarlarının sessizliği,
Mahpus parmaklıklarının çaresizliği
Ve kırmızı şeritli Hâkim cübbesi
Korkutmadı beni ürkütmedi de
Sen suçlusun dediler.
Ben gülümsedim.
Zira biliyorum,
Boğazımdan geçen bileğimin hakkıdır.
Onlar ne derse desin
Sürüp gidiyor zaman.
Dökülüyor tel tel dostluklar
Ve ben umudumu hiç kaybetmedim


Hamza KAYA
11 Ekim 2019-Isparakule