Yıllar ve yollar

Katma değerler eksiliyor tek tek:

Sivas’a hiç gitmedim ötesine de

Yalnız güneye indim Adıyaman’a Mardin’e

Bir yaz ortasında Nemrut’a tırmandım

Arsuz plajında tuzlu suya daldım.

Habib-i Neccar ötelerden sesleniyordu:

“Durun ey halkım! Bu adamları dinleyin

Sizden mal mülk talep etmiyorlar.

Birbirinize saygılı olun diyorlar.

Dinleyin bu adamları! Dinleyin.”

Dinlemediler, sesini kestiler.

Ama O, zamanın ötesine sesleniyordu.

Dinlemezlerdi tabi

Taş kesilmiş bedenler sözden anlamazdı

Bir kaç ışıldayan maden verilince

Sere serpe dökülürdü ‘değersiz’ göğüsleri.

Onlar öyleydi

Şimdi de değişen bir durum yok.

Güya modernite bunu gerektiriyor

Gerçi o da kalmadı artık

Modernitenin bir duruşu vardı
Onu bile bilmiyor.

“Ben buyum” diyor kör olası ‘erdemsizlik’

Anlam mana nerede kaldı.

Hekimoğlu demişti ki

“Adalet Kral Faht'ın koynunda.”

Ben buyum diyorsun öyle mi?

Değişemezsin!

Karşındakini düşünemezsin!

Ot geldin saman gideceksin.

Ama samanın bir ederi var

Gündemi zangırdatıyor bazen.

Senin ‘saman’ kadar değerin yok.

Ben buyum diyorsun öyle mi

Zihnini kullanmayan insancık?

Herkesi ıslatan yağmur

Sana değmiyor mu

Aynı atmosferden nefes almıyor musun

Dikenler acıtmıyor mu

Gül gülümsetmiyor mu seni?

İnsanlık öğren

Erdemi öğren

Kafanı kuma gömme

Güneş sadece sana doğmaz

Öğren!

Sen insansın!

Canın kırılmasını istemiyorsan

Eline taş almayacaksın.

Gül bahçesine dikenle girmeyeceksin.

Gurura kapılıp büyütmeyeceksin kendini

Olacaksın,

Ey insan

İnsanlar içinde bir insan olacaksın.

Olmadı tabi ki

Taşın pamuk olamayacağı gibi

‘Ben buyum’ diyen de erdemli olamadı...

Sonra çıktım Uludağ’ın zirvesine

Zeus Altarı'nın eşsiz manzarasını gördüm

Conk Bayırı’nda siperler gezdim

Ayasofya’da namaza durdum

Kırkpınar’dan su içtim

Tuna nehrinden geçtim

Mostar’ı unutmadım

Üsküp’te nevgazal dinledim

Dubrovnik’e tarihi gömdüm

Split ormanlarında serinledim.

Daha Kabeye gidemedim

Sekiz yıl oldu hac kuram çıkmadı.

Gobiyi görmedim sonra

Serengeti’den geçmedim.

Pekin’de ördek yemedim.

İşte böyle

İkibin on dokuz da geldi

Bir günü de geçti.

O yine gelmedi

Ben İstanbul’u özledim

Yarim İstanbul’u...

01 Ocak 2019
Ispartakule
Hamza KAYA

​

Avaz

Sabahın ilk ışıklarında duman duman başım

Çünkü akşamdan kalmayım

Her yanım canlı cesetlerle dolup taşıyor

Çıkmaz sokaklarda hayallerimi kovalıyorum

Farkındayım güneş yeniden doğuyor

Ama atamıyorum ki kamburlarımı

Yaman çelişkilerde debeleniyorum

Yırtıyorum kafatasımdan öz beynimi

Tırmanıyorum yokuşları

Kaçamak sevdalar yakalıyorum

Düşlerim karabasanlara gebe kalıyor

Çıkıyorum dağ başlarına haykırıyorum haykırıyorum..

Ölüyorum işte daha ne olsun!

Yaş kemale erdi diyor

Durup ince şeyleri anlamayan ahmaklar,

Sevgiden yoksun canavarlar.

Acıyorum size, ağlanacak halinize gülüyorum

Korkmuyorum sizden korkmuyorum.

Topunuz elli topla gelin umurumda değil

Buradayım işte vefanın tam ortasında

Dimdik duruyorum, görüyorum;

Sizler benim kamburumsunuz

Çirkin yanım yani, gözümdeki saman çöpleri.

Kurtuluyorum sizden.

Avazım çıktığı kadar bağırıyorum bağırıyorum

Ölüyorum işte daha ne olsun!

Hamza Kaya

25 Ocak 2019-Tarlabaşı

​

Balsa

Kırlangıç mevsimlerde yaşamak için

Bahçene düşen tohum ben olsam

Oradan bir balsa filiz verse, büyüse

Dallarında salıncak kursak

Dudaklarımız birbirine değse

Ve omuz başlarımız...

İşte apansız düşlüyorum seni

Oysa çıkmaz sokaklarda yansımalarım.

Yer değiştirmeli,

Zaman değiştirmeli,

Kurtulmalı kaygılardan,

Yaşamalı sonsuz mevsimlerde...

Evet bir damla olarak düşsem bahçene

Kelimelerim mümbit toprağa dönüşse

Orada sevda çiçekleri açsa

Demet demet mutluluk getirsem sana

Ölsem sonra

Ölsem bir daha

Sonra yeniden yeniden bulsam seni

Kumrular gibi dans etsek

Kırlangıç mevsimlerde...

22 Ocak 2019 - Vefa

Hamza Kaya

​

Düğüm

Hava buz kesiyordu

Ellerim buz

Yüzüm buz

Gönlüm buzdu.

Saçlarımda beliren aklarla

Salkım saçak bir hayattı.

Aralığın yirmiikisi sene ikibinoniki

Bir gün dönümü

Bir hayat dönümü

Bir kader değişimi.

Gözleri ürkek ve telaşlı

Sözleri derin ve kararlı

Ve damlıyor içime

İstanbul mavisi, kızılı.

Elmadan alınan utangaç ısırık

Acelece dökülen elbiseler

Olan olduğu gibi ortada.

Yalan yok

Yalan asla olmayacak.

Talan edilmiş imparatorlukta

Bakışlar adeta yangın yeri.

Bir filiz büyüyor orada

Bir damla su

Biraz umutla.

Derken ırmağa dönüştü gözyaşları

Sonra bir bahar canlandı omuzlarda.

Bugün aralığın yirmiikisi

En değerli hazinemi kutsuyorum

Bir vuslat gününü

Bir düğün gününü...

Hamza Kaya

22 Aralık 2018

​

Derinlik

Bir köyü olmalı insanın,

Uzaklardan dönüp dönüp geldiği.

Atasından kalan bir ağacı olmalı insanın,

Uzanıp gölgesinde sonsuz huzur bulduğu.

13 Şubat 2019

Hamza Kaya

​