Yaşamak

Hani beklentisiz buluşmalardaki gibi
Önünde yakamozların oynaştığı,
Herkesin gittiği bir kafede
Göremeyeceğin kadar masum
Algılayamayacağın kadar cani
Bir el yüreğine dokunur
İçinde dev dalgalar oluşur
Sığamazsın dünyaya ahirete
Öyle işte yaşamak...
Örneğin Pera’nın dar sokaklarında
Ansızın rastladığın taş plaktan çıkan
Kadife nameler değerya kulağına
Dolduramazsınya içine
Hep daha fazla daha fazla istersinya
Öyle bir şey işte...
Ya da planlamadığın bir konsere
Tesadüfen girmişsindir
Ve adam akıllı yorgunsundur
Ama en muhteşem zamandasındır
Sanatçı ilk kez o konserde söylemiştir
Herkesin diline dolanacak o şarkıyı
Sen o şarkıyı ilk dinleyenlerdensin işte
Yarım yamalak değil tamı tamına
O anda yaşamak...
Bazen zemin futbol oynamaya müsaittir
Direkler arası mesafe yedi on beş.
En olağan üstü golü izlersin
Seyirciler ne yapacaklarını şaşırır
Kimi nasıl bağırdığını bilmeden bağırır
Kimi vücuduna hakim olamaz zıplar
Kimi şehadet getirir
Ölüm anını yaşıyor gibi...
Bir de temmuz ortasında ikindi vaktinde
Toprağın sıcaklığından tabanların yanar
Hasat sasısı bedenini sarar
Alnından alev teri boşanır
Sırf “çalış” denildiği için çalışmışsındır
Sonra bir testi su gelir.
İçersin işte
Hayat bulursun, her damlada yaşarsın...
Sonra bir yolculuktasındır misal
Gecenin geç saatleri
Yolun nereye çıkacağını bilmiyorsun
Gidiyorsun, gidiyorsun daha öteye
Belki dilinde ezberlenmiş bir türkü
Ve yanında birkaç dal sigara
Herhangi bir geçitten sonra
Karşındadır dünyanın en güzel manzarası
Ve dudaklarında şeker şerbet tadı
Yaşıyorsun...
Hani yan koltuktaki destansı güzellikle
Saatler geçmiş tek kelime edememişsinya
Şimdi sadece sliüeti var aklında.
Ama bir tren kompartımanında
Güzelliğin aydınlığına karşı
Demir tekerleklerden gelen seslerle
Gece karanlık mı karanlık.
O siluet hiç kaybolmayacak,
Yaşayacaksın...
Yada camide orta saftaki adamın
Huşu içinde Rabbiyle buluşması,
Arada perde yok karşı karşıyalar.
Gitmek ve kalmak arasında ince çizgide
İzlemeyi ve biriktirmeyi tercih etmek.
Yaşamak biriktirerek yaşamak...
Belki bir terapi seansında
İşe yarmaz öğütlerle boğulmuşsundur
“Gözlerini kapat.
Serçe parmağınla baş parmağını birleştir.
Parmaklarını iyice sık.
En sevdiğin anı yeniden yaşadığını hisset.”
Kapattım gözlerimi
Saçların uçuşuyor rüzgarda
Gülümseyişin güneşi kıskandırmakta...
Parmaklarımda tırnak izleri
Açmak istemiyorum gözlerimi...
Kelebek kanatlarındaki muhteşem nakışlar
Veya kaplumbağanın uzun yaşayışı
Çileğin kalbe iyi gelmesi
Senin onları çok sevdiğinden mi?
Yaşamak...
Vallahi meraktan...

Hamza Kaya
1 Ekim 2019-Taksim

Ben hiç umudumu kaybetmedim

Olur dedim.
Bilmiyorlar dedim.
Hissetmiyorlar dedim.
Yanlış anlıyorlar dedim.
Yaşıyorsam,
Yaradanıma sığınıyorsam,
O hep yeniden yaratır dedim.
Hüzün gelip konduğunda kapıma
“Kederlenme” dedim.
“Bu bahçe çok bahar gördü
Çocuk neşesi dört bucağı sardı” dedim.
“Fırtınalar elbet dinecek” dedim.
“Anlatılanlar gerçek değil,
İnsan hep aynı kalamaz
İyi, kötü, toprak ve su hep içiçedir” dedim.
Ben hiç umudumu kaybetmedim.

Her geceyi Kadir bildim,
Her geleni Hızır.
Nemalanmadım talancıklıktan,
Örneğin paraya önem vermedim.
Yıpratmadım hasetle gençliğimi,
Kimsenin malında, teninde gözüm olmadı.
Bana verilen akla, kalbe sadık kaldım.
Ve yüzünde tebessümle gelene, tebessüm
Gülle gelene, vazo,
Balatayla gelene, su verdim.
Zira sevmelerim, sevinçlerim O’nadır hep.
Ben hiç umudumu kaybetmedim.

Kızgınlığım da oldu benim
Kavgalarım da kendi kendimle.
Çokca gitmelerim de oldu benim
Dönüp gelmelerim de.
Yıldızlar döküldü saçlarımdan misal,
Gök tarlalarına dualar ektim.
Aşık da oldum örneğin
Terkedildim de
Ama ben umudumu hiç kaybetmedim.

Tutsak kaldığım da oldu benim
Mahkeme duvarlarının sessizliği,
Mahpus parmaklıklarının çaresizliği
Ve kırmızı şeritli Hâkim cübbesi
Korkutmadı beni ürkütmedi de
Sen suçlusun dediler.
Ben gülümsedim.
Zira biliyorum,
Boğazımdan geçen bileğimin hakkıdır.
Onlar ne derse desin
Sürüp gidiyor zaman.
Dökülüyor tel tel dostluklar
Ve ben umudumu hiç kaybetmedim


Hamza KAYA
11 Ekim 2019-Isparakule

Yıllar ve yollar

Katma değerler eksiliyor tek tek:

Sivas’a hiç gitmedim ötesine de

Yalnız güneye indim Adıyaman’a Mardin’e

Bir yaz ortasında Nemrut’a tırmandım

Arsuz plajında tuzlu suya daldım.

Habib-i Neccar ötelerden sesleniyordu:

“Durun ey halkım! Bu adamları dinleyin

Sizden mal mülk talep etmiyorlar.

Birbirinize saygılı olun diyorlar.

Dinleyin bu adamları! Dinleyin.”

Dinlemediler, sesini kestiler.

Ama O, zamanın ötesine sesleniyordu.

Dinlemezlerdi tabi

Taş kesilmiş bedenler sözden anlamazdı

Bir kaç ışıldayan maden verilince

Sere serpe dökülürdü ‘değersiz’ göğüsleri.

Onlar öyleydi

Şimdi de değişen bir durum yok.

Güya modernite bunu gerektiriyor

Gerçi o da kalmadı artık

Modernitenin bir duruşu vardı
Onu bile bilmiyor.

“Ben buyum” diyor kör olası ‘erdemsizlik’

Anlam mana nerede kaldı.

Hekimoğlu demişti ki

“Adalet Kral Faht'ın koynunda.”

Ben buyum diyorsun öyle mi?

Değişemezsin!

Karşındakini düşünemezsin!

Ot geldin saman gideceksin.

Ama samanın bir ederi var

Gündemi zangırdatıyor bazen.

Senin ‘saman’ kadar değerin yok.

Ben buyum diyorsun öyle mi

Zihnini kullanmayan insancık?

Herkesi ıslatan yağmur

Sana değmiyor mu

Aynı atmosferden nefes almıyor musun

Dikenler acıtmıyor mu

Gül gülümsetmiyor mu seni?

İnsanlık öğren

Erdemi öğren

Kafanı kuma gömme

Güneş sadece sana doğmaz

Öğren!

Sen insansın!

Canın kırılmasını istemiyorsan

Eline taş almayacaksın.

Gül bahçesine dikenle girmeyeceksin.

Gurura kapılıp büyütmeyeceksin kendini

Olacaksın,

Ey insan

İnsanlar içinde bir insan olacaksın.

Olmadı tabi ki

Taşın pamuk olamayacağı gibi

‘Ben buyum’ diyen de erdemli olamadı...

Sonra çıktım Uludağ’ın zirvesine

Zeus Altarı'nın eşsiz manzarasını gördüm

Conk Bayırı’nda siperler gezdim

Ayasofya’da namaza durdum

Kırkpınar’dan su içtim

Tuna nehrinden geçtim

Mostar’ı unutmadım

Üsküp’te nevgazal dinledim

Dubrovnik’e tarihi gömdüm

Split ormanlarında serinledim.

Daha Kabeye gidemedim

Sekiz yıl oldu hac kuram çıkmadı.

Gobiyi görmedim sonra

Serengeti’den geçmedim.

Pekin’de ördek yemedim.

İşte böyle

İkibin on dokuz da geldi

Bir günü de geçti.

O yine gelmedi

Ben İstanbul’u özledim

Yarim İstanbul’u...

01 Ocak 2019
Ispartakule
Hamza KAYA

​

Avaz

Sabahın ilk ışıklarında duman duman başım

Çünkü akşamdan kalmayım

Her yanım canlı cesetlerle dolup taşıyor

Çıkmaz sokaklarda hayallerimi kovalıyorum

Farkındayım güneş yeniden doğuyor

Ama atamıyorum ki kamburlarımı

Yaman çelişkilerde debeleniyorum

Yırtıyorum kafatasımdan öz beynimi

Tırmanıyorum yokuşları

Kaçamak sevdalar yakalıyorum

Düşlerim karabasanlara gebe kalıyor

Çıkıyorum dağ başlarına haykırıyorum haykırıyorum..

Ölüyorum işte daha ne olsun!

Yaş kemale erdi diyor

Durup ince şeyleri anlamayan ahmaklar,

Sevgiden yoksun canavarlar.

Acıyorum size, ağlanacak halinize gülüyorum

Korkmuyorum sizden korkmuyorum.

Topunuz elli topla gelin umurumda değil

Buradayım işte vefanın tam ortasında

Dimdik duruyorum, görüyorum;

Sizler benim kamburumsunuz

Çirkin yanım yani, gözümdeki saman çöpleri.

Kurtuluyorum sizden.

Avazım çıktığı kadar bağırıyorum bağırıyorum

Ölüyorum işte daha ne olsun!

Hamza Kaya

25 Ocak 2019-Tarlabaşı

​

Balsa

Kırlangıç mevsimlerde yaşamak için

Bahçene düşen tohum ben olsam

Oradan bir balsa filiz verse, büyüse

Dallarında salıncak kursak

Dudaklarımız birbirine değse

Ve omuz başlarımız...

İşte apansız düşlüyorum seni

Oysa çıkmaz sokaklarda yansımalarım.

Yer değiştirmeli,

Zaman değiştirmeli,

Kurtulmalı kaygılardan,

Yaşamalı sonsuz mevsimlerde...

Evet bir damla olarak düşsem bahçene

Kelimelerim mümbit toprağa dönüşse

Orada sevda çiçekleri açsa

Demet demet mutluluk getirsem sana

Ölsem sonra

Ölsem bir daha

Sonra yeniden yeniden bulsam seni

Kumrular gibi dans etsek

Kırlangıç mevsimlerde...

22 Ocak 2019 - Vefa

Hamza Kaya

​

Düğüm

Hava buz kesiyordu

Ellerim buz

Yüzüm buz

Gönlüm buzdu.

Saçlarımda beliren aklarla

Salkım saçak bir hayattı.

Aralığın yirmiikisi sene ikibinoniki

Bir gün dönümü

Bir hayat dönümü

Bir kader değişimi.

Gözleri ürkek ve telaşlı

Sözleri derin ve kararlı

Ve damlıyor içime

İstanbul mavisi, kızılı.

Elmadan alınan utangaç ısırık

Acelece dökülen elbiseler

Olan olduğu gibi ortada.

Yalan yok

Yalan asla olmayacak.

Talan edilmiş imparatorlukta

Bakışlar adeta yangın yeri.

Bir filiz büyüyor orada

Bir damla su

Biraz umutla.

Derken ırmağa dönüştü gözyaşları

Sonra bir bahar canlandı omuzlarda.

Bugün aralığın yirmiikisi

En değerli hazinemi kutsuyorum

Bir vuslat gününü

Bir düğün gününü...

Hamza Kaya

22 Aralık 2018

​

Derinlik

Bir köyü olmalı insanın,

Uzaklardan dönüp dönüp geldiği.

Atasından kalan bir ağacı olmalı insanın,

Uzanıp gölgesinde sonsuz huzur bulduğu.

13 Şubat 2019

Hamza Kaya

​